Ամեն ինչ հարկ է անել, ամեն ինչի մասին խոսել եւ մտորել այնպես, կարծես յուրաքանչյուր ակնթարթ քեզ համար կարող է լինել վերջինը: Եթե Աստված մեզ համար գոյություն ունի, ապա ամենեւին սարսափելի չէ մարկանց թվից դուրս մնալը. չէ՞ որ Աստված չի գցի մեզ չարիքի մեջ: Իսկ եթե Աստված գոյություն չունի կամ մարկանց հետ չի ցանկանում գործ ունենալ, ապա ի՞նչ իմաստ ունի ապրել աշխարհում, որտեղ չկա Աստված կամ չկա նախախնամություն: Բայց Աստված գոյություն ունի եւ հոգատարություն է դրսեւորում մարդկանց նկատմամբ: Աստված այնպես է կարգավորել, որ ամբողջովին մարդուց է կախված` ընկնի, թե չընկնի իրական չարիքի մեջ: Իսկ եթե չարիք է եւս ինչ-որ բան, ապա Աստված հոգ է տարել նաեւ, որպեսզի յուրաքանչյուրից կախված լինի նրա մեջ չընկնելը: Բայց այն, ինչ վատը չի դարձնում մարդուն, կարո՞ղ է արդյոք վատը դարձնել մարդկային կյանքը:
Կյանքը եւ մահը, փառքը եւ անպատվությունը, տառապանքը եւ հաճույքը, հարստությունը եւ աղքատությունը. այս ամենը հավասարապես բաժին է ընկնում ինչպես լավ մարդկանց, այնպես էլ վատերին: Այդ ամենը ո´չ հիանալի է եւ ո´չ էլ ամոթալի, հետևաբար ո´չ բարիք է եւ ո´չ էլ չարիք:

Սիրով` Տ.Հեթում քահանա Թարվերդյան