Ում քիթը ցից է և պռոշը՝ կախ, Մի կեռ ծայրով է քեզ նեղի բերում, Հաշմը հո գիտի, թե ինչու է կաղ, Գենետիկ կոդը Աստված է գրում։ Մանուկը՝ քոփակ, տարևորը՝ կույս, Գեշ հայերենով մեջլիս են մտել, Ծմակուտներում կորչում են անհույս Եվ ասում են, թե չարքն է քեզ գտել։ Ու հիմա նրա պարտքերն ես մարում Քո ձախորդության մեծ անապատում, Ով մինչև ձմեռ, դու դեպի գարուն Բողբոջ ծառերի հեքիաթն ես տանում։ |