Եկել ես լույսիս ակունքը մաքրես խիճ և ավազից,
Ուշքը գնացած, պղտոր հայելիս՝ մութ և նվազից,
Նաև շարաձայն անզորությունս, մորմոքս հնչեղ,
Այս և այն կողմը առաջ մղելով, եկել ես ցնցես։
Բայց անչարների անձայնության մեջ գայլերը վաղուց
Ամուլ սարերի թեքատ լանջերին ծաղկակոխ եղան,
Զառիվայրները նրա համար են, որ մարդ և գազան
Սոթ տալով զտեն աշնան տագնապը արևի ոսկուց։