Պարբերաբար կրկնվում են պատառիկներն անցյալի,

Ծվեն-ծվեն ամփոփում են հուշերիս շարքն անթերի,

Վերջամնաց ամեն մի հույզ հետ ընկած է հմայում,

Մի աղջիկ է իր հեքիաթի ասպետին դեռ հնարում։

Գնամ, ասեմ էն Ջոջանց տան արմաղանին երկնատուր,

Քո թարթի մեջ ասեմ, հոգի, շփոթվեցի ապարդյուն,

Չորաթանի չքալուկդ ջրով բացես, թե անջուր,

Այս հեռացող ժամանակը պատրվակ էր անարդյունք․․․