Իմ փշաքաղ ամոթ և իմ պարծանք, Մեկ էլ որի խաղը արի խաղանք, Դու կլինես անձրև, ես՝ վայրի մոշ, Ու շաղ կգաս հեռվում մի անորոշ։ Դու կլինես երկինք շնչակտուր, Հևք կլինես, որից Տերն էլ չունի, Ինձ կմնա ճամփա մի առաթուր, Եվ անկումի մի կոր որձ թռչունի։ |