Ամենահայաց, անարժեք բանի փուչը ոչինչն է․ իմ թափուրության կեռմաններից որ ոլորանախշի սեթևեթումը դարձ առար իբրև տպավորության արտաքին մի հետք, ավելածախից երիցս էժան՝ թանկ հիշողություն և սղնոց կարոտ, լեռնանցամեջի անանձուկ հրճվանք, երբ բեկված գալիս, վարանում է ցած լույսի մի ճաճանչ, որ մոլորվել է, քանի գիշերը կույս է տակավին։

Եվ քանի լույսը առնական հանգի վիշապաքաղն է, աստծո մակդիրը Աստղիկի ծոցում, քո աղերսարկուն իր հանդիպակաց էջն է բաժանում մի ներքնաձիգի, որ որպես սկիզբ իրենից ձգվում, տևում է առաջ, գնում է դեպի փոխաբերական ոգու ներշնչում՝ սուր անկյան ցավի կեսին փարվելու սին մտայնությամբ։ Եվ մահից երկար օրն է ծավալվում․․․