Հանդիպման պես ջերմագի՜ն,

Հրաժեշտի պես դաժա՜ն

Կարո՜տը ինչպես քմահաճ մի կի՜ն

Մեկ հարազա՜տ է ձևանում,

Մեկ ձևանում է օտար…

Գարնան նմա՜ն է կարոտս դարձել-

Մեկ ծաղկո՜ւմ է, փթթո՜ւմ,

Մե՜կ էլ անձրևում,

Մեկ ձյան փաթի՜լն է ափերով բռնում,

Մեկ արեգակի պե՜ս, սի՜րտս

Ջերմացնում…

Գարնան նմա՜ն է կարոտս դարձել-

Մեկ վազվզո՜ւմ է երակներիս մեջ

Սի՜րտս է լցվո՜ւմ-գրավում,

Մե՜կ էլ լքո՜ւմ է՝ հեռանում,

Գարնան գիշերվա սա՜ռն աչքերի պես

Ցավի՜ց բղավում…

Գարնան նմա՜ն է կարոտս դարձել,

Ասես թե լինի երկա՜ր հյուսքերով

Փոքրի՜կ աղջնակ,

Որ նո՜ւրբ թաթիկով մի ծաղիկ բռնել

Մեկ մոտեցնո՜ւմ է, մեկ

Պահո՜ւմ փեշի տակ…

(Ա՜յ քեզ երեխա՜)

Դե ե՛կ գլուխ դի՜ր այս երեխայի հետ,

Մի բա՜ն բացատրիր կա՜մ

Մի խորհո՜ւրդ տուր,

Որ մեծերի հե՜տ այդպես չե՛ն վարվում,

Որ գարնան նմա՛ն խե՜նթ կատակներից

Մեծերը հաճախ հիվանդանո՜ւմ են կա՜մ

Խելագարվում…