Մի սև ամպի կտոր գլորվեց օդում,

գյուղացու ծիծաղը սառեց,

ահագնացող տանգնապը, գյուղ մտավ

կախվեց երկնքից,

ամպը մոտենում էր,

ներքևում վեր ձգվող հայացքներ էին,

անզոր, խեղճացաց աղոթքի հետ…

Ամպը կանգ առավ,

թվաց թե իջավ այն լեռան վրա,

օրը մթնեց, երկինքը՝ կապտեց,

սառը քամին ուժգին պտույտով

ծառս եղավ գյուղում,

ահեղ մի որոտ լսվեց երկնքում,

պատռվեց ամպի «մահաբեր» փեշը…

Րոպեներ անց կարկուտը հեռացավ

անպաշտպան գյուղից,

տներից պոկված կտուրները

քամին փողոց նետեց,

կոտրված ապակիներից ներս թափված կարկուտը

հալվեց, ջուր դարձավ հատակին,

ճղակոտոր ծառերը դողացին այգում,

պատուհանի տակ կուչ եկած կատուն

նետվեց ծառից ընկած վիրավոր թռչունի կողմը,

բռնեց նրան ու վազեց մարագ,

դուրս եկավ ուշացած արևը,

չկարողացավ սակայն մահաբեր օդը

դուրս վանել գյուղից,

ձորում ջուրը սելավ դարձավ

աշխատավորից տանելով սեփական քրտինքը…

Այդ գիշեր երկար թափառեցի գյուղում,

մեկ հատիկ ծիծաղ գտնելու համար,

ավա˜ղ…

Առավոտյան գյուղում ինչ-որ մարդիկ երևացին,

գեղեցիկ հագնված, փողկապներով,

պետությունը խոստումներ էր ուղարկել,

ինչ-որ բաներ գրեցին,

կարկուտի պես նրանք էլ գյուղում

մի քանի րոպե մնացին ու գնացին անվերադարձ…

Անասունը դաշտ ճանապարհելուց հետո

տատս մաղեց պարկում մնացած վերջին ալյուրը,

պապը հավաքեց այգում թափված ճյուղերը,

հայրս փոխեց կոտրված ապակին,

ես և քույրս, գյուղի բոլոր երեխաների պես հավատում էինք

որ կվերադառնային այն մարդիկ ու կօգնեին մեզ…