Արտագաղթ կոչվող ահասարսուռ մի մարմին

գլորվում է օդում,

աղանդավորի հմտությամբ ծնկում յուրաքանչյուր տան առջև

ու… Սպառնում է քեզ…

Քեզ շահարկում են,

քեզանից խոսում գրեթե բոլորը,

սրճարաններում,

փողոցներում,

տանը,

ամենուր,

քանզի ինչ-որ մեկին հաճոյանալու

ամենից փորձված միջոցը եղել և մնում է

«հայրենասերի» պիտակ կրելը…

Հավերժությունդ կարողանում են կերտել քչերը սակայն

ովքեր իրենց սրտում ամեն վարկյան փայփայելով

ապրեցնում են քեզ…

Իջնում է իրիկունը

դաշտից վերադարձող ծերունու քայլերի պես

դանդաղ մթնում է օրը,

լռում եմ,

պատուհանից այն կողմ իրիկնային քամուց

օրորվում են ծիրանենիները,

կտուրներին գլորվող լուսինը մտնում է լիճը,

մոտենում է «Աստծո հետ խոսելու ժամանակը»,

գրեթե միշտ քեզ տեսնում եմ այն պահին,

երբ մտածում եմ որ գնալու այլ տեղ չունեմ…