Իսկ դուք ծանո՞թ եք Մենությանը,

Եթե ո՜չ,

ցավո՜ւմ եմ Ձեզ համար,

Նշանակում է ծանո՜թ չեք ձեր բնությանը

Եվ գաղտնիքներին անհամար:

Նշանակում է

Խոսե՜լ չգիտեք, լսե՜լ չգիտեք ինքներդ Ձեզ,

Նշանակում է

Գիշե՜ր ու ցերե՜կ անծանոթ մի ձայն է

զրուցում ձեզ հետ:

Նշանակում է

տեսնե՜լ չգիտեք

Ի՞նչպես են ուռենու կախված վարսերը

համբուրում վազող գետակին,

Ի՞նչպես է բացված ծաղիկն իր շուրթե՜րը

Հպում հեռացող թիթեռին:

Չգիտեք ի՞նչպես է լռում ջութակը,

Ի՞նչպես է Լուսինը փա՜յլն իր կորցնում,

Երբ միլիո՜ն տարեկան իմաստուն արեգակը

Մենության առաջ գլո՜ւխն է կախում…

Չգիտեք գիշերվա անթափանց գո՜ւյնը

Ի՞նչպես է քսվում աչքերին,

Ի՞նչպես է մո՜ւթը գտնում իր բո՜ւյնը

Սև կոչված սրտի պատերին:

Չգիտեք ի՞նչպես է ընկնում զարկերակը՝

Ուղղվո՜ւմ, դառնում ճառագայթ…

Ի՞նչպես է մահվան դատարկ պատգարակը

Դանդա՜ղ օրորվում աչքերի առաջ:

Մենությունը դարձել է խարա՜ն-

Եվ հոգո՜ւ և մարմնի՜ կառափնարանը,

Ի՜նքս էլ չգիտեմ, ցավե՞մ ձեզ համար

Թե՞ նախանձեմ, որ ծանո՜թ չեք

Մենությանը…