Դրսում աշուն է՝ Մեղրահա՜մ թախիծ, Իսկ ես լցվա՜ծ եմ ցնծությամբ տխուր, Արցո՜ւնք եմ քամում վճիտ ակունքից Ու լցնում աշնան խորքերը թափուր: Իմ սրտում հիմա ծառե՜ր են ծաղկած Ու գարնան շո՜ւնչն է բուրում իմ ներսից, Ասես հոգիս է խենթանում հյուսված Ինչ-որ հոգևոր կապույտ տարածքից: Լցվում են աշնան խորքե՜րը թափուր Խենթ ցոլանքներով բառեր հի՜ն ու նո՜ր, Ասես աշունը նոր թա՜փ է ստանում Ծնելով մի նոր Գարուն հոգևոր: Ու հարափոփո՜խ… Ու մնայուն միշտ… Աշունը այսօր դարձել է Գարուն Ու նրա խորքից տխո՜ւր, անձկալի Հոգևոր Գարնան մի դե՜մք է նայում… |