Երբ իրոք սիրում ես, դադարում է ամեն մի դատողություն, և սիրած մարդու գործողություններն ու բնավորությունը, վարքագիծը գնահատելիս ենթարկվում ես միայն ու միայն սիրո ձայնին, ենթարկվում քո զգացմունքներին: Բնականաբար հաճախ քեզ թվում է նա թերություններ չունի, անթերի է, կատարյալ ու միակը...
Փաստորեն, սիրո զգացմունքերի շնորհիվ եղած թերությունները նաև շատ հաճախ չենք նկատում, այլ այդ թերությունները թվում են ոչ միայն ներելի, այլ նաև սիրելի…Երբեմն նաև թվում է, որ կարծես դրանք ոչ թե թերություններ են, այլ նույնիսկ առաքինություններ, առավելություններ, թեև արտասովոր բնույթի: Մի խոսքով սիրում ես և վերջ, առանց դատողությունների, առանց մտածելու, առանց հաշվարկների:
Ու այն երբեք չի մեռնում, երբեք չի մոռացվում և միշտ որպես Փյունիկ հառնում է մոխիրներից, աղոթք դառնում ու հավերժանում…Միշտ սիրտդ, հոգիդ ցավում է կորստի կսկիծից, բայց դա միաժամանակ նաև մի հրաշալի, աստվածային զգացում է… Դու սիրում ես, դու ապրում ես նրանով, միշտ, առհավետ, հավիտյան` միայն ու միայն նրանով, նրա հետ…
Ու միշտ պետք է հիշել ու սիրել առանց ցավեցնելու և խաբելու: Սերը միակ բանն է, որ չի ճանաչում ոչ մի սահման, ոչ մի բաժանում, ոչ մի սուտ ու կեղծիք…Այն տիեզերական է, անսահման, աստվածատուր…
Սիրեցե′ք և մի′ կորցրեք նրանց, ովքեր թեկուզ որոշ ժամանակ եղել են ձեր կյանքի իմաստը: Մի′ թողեք ձեր սիրելի մարդկանց…Երբեք…
Ռ. Մելքոնյան