Արդարադատության նախկին նախարար Գևորգ Դանիելյանը գրում է. «Իմ որոշ նախկին ուսանողներ, որոնք պաշտոնյաներ են, ինձ գրում են, թե ինչո՞ւ եմ իսպառ բացառում այլընտրանքային, ասել կուզի՝ թուրքի ու ադրբեջանցու հետ բարեկամության քաղաքականությունը։ Սիրելիներս, ձեզ նաև այդ հարցում են թյուրիմացության մեջ գցել։ Ոչ միայն ես, այլև որևէ սթափ մտածող հայ հավատում է ոչ թե պատգամավոր գեներալի և այդ շարքում այլոց այն խոսքերին, թե իբր 100 տարուց ավել հանիրավի թշնամություն են սերմանել, այլ հավատում է փաստերին։ Իսկ փաստերը զորեղ են՝ թեկուզ հերոսների մասով. ովքե՞ր են մեր և իրենց հերոսները։
Իբր բարեկամություն տենչող թուրքի ներկայիս հերոսներն են մարդկային ոճրագործության՝ Հայոց Եղեռնի պարագլուխները՝ թալեաթը, էնվերը, նազիմը, բազում այլ ճիվաղներ, որոնց անուններով կան հազարավոր քաղաքներ, փողոցներ, պուրակներ և այլն։ Ադրբեջանցին չի բավարարվել ռազմավարի պուրակով, այլ իր դասագրքերում անարգել, միջազգային հանրության խրախուսանքի ներքո խիստ հետևողականորեն հայատյաց գաղափարախոսություն է սերմնում։
Դե իսկ ովքե՞ր են մեր հերոսները, ավելի լավ է չտարածվեմ, քանի դեռ պղծում ենք Թաթուլ Կրպեյանի, Մոնթեի և այլոց հիշատակները։
Հիմա ո՞վ է թշնամություն տարածում։
Հիմա պա՞րզ է, թե ինչու ենք կողմնակից, որպեսզի ցանկացած հարաբերության կարգավորման հիմքում դրվի ազգային գոնե նվազագույն շահերի ոտնահարումը բացառող նախապայման, այլապես կկորսվի եղածն էլ ...»։