Հայոց լեզվի պատմության ամբիոնի դոցենտ Նարինե Դիլբարյանը գրում է. «Վհատությունը Աստվածաշնչյան մեծ մեղքերից է։ Եվ տարին ամփոփող յուրաքանչյուր ոք՝ անկախ իր կարգավիճակից՝ չպիտի Աստվածային զվարթության լույսը (հին հայերենում հրեշտակնեդին զվարթուն էին կոչում) մեզ մաղթելուց բացի, մարգարեի կերպարով վհատության դրդի՝ մեծամասնությունը իբրև չի ուզում ազգային պետություն, սոցիոլոգիան կեղծ գիտություն է, Արցախի հարցը, Սյունիքի հարցը…. մի սերնդի առաջ փակել ենք։ Սխալվել ենք ի սկզբանէ, 30 տարի։ Սխալվել ենք, այո, բայց սխալներն ուղղելու ժամանակ միշտ կա: |