Գրող, գրականագետ Հովիկ Չարխչյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է. «Լեզուն արյան բաղադրությունն է, երկրի ու մարդու երակներով հոսող ավիշը, որից սնվում են մարմինն ու ոգին: Լեզուն դիմագիծդ է, մատնահետքդ ու քո ծննդյան վկայականը: Արտասանվող բառերի մեջ դու ես ու քո պատմությունը, քո տեսակը, քո էությունը: Խոսքդ գաղտնազերծում է քեզ, նշտարի պես բացում է մաշկդ, հայելու նման արտացոլում է պատկերդ:
Լեզուն կշռաքար է, որ հուշում է մտքիդ ծանրությունը, ջերմաչափ է, որ գիտի, թե որքան է տաք սիրտդ ու որքան սառն է դատողությունդ: Լեզուն հայրենիքդ է, որին կզոհաբերվես, այն ջուրն է, որ պիտի խմես ծարավելիս, այն հացն է, որ պիտի ճաշակես քաղցած ժամին: Լեզուն քո ապաստանն է, այն բերդն ու պարիսպը, որտեղ դու կարող ես լինել պաշտպանված ու անխոցելի:
Եվ ուրեմն ապրեցրու, մարմին ու շունչ տուր քո լեզվին, որովհետև միայն այդպես պիտի գոյատևես իբրև կամուրջ, որ կապում է անցյալդ ապագայի հետ, միայն այդպես կարող ես հնչեցնել քո արժանապատիվ ու ծանրակշիռ ձայնը բոլոր ժամանակների մեջ: Որովհետև հայոց լեզուն Հայոց աշխարհն է»: