Օգտատեր Մանե Սողոյանը գրում է. «Աղավնոյի դեժավյուն չեմ ուզում վերապրել:
Գայանեի հետ մինչև Աղավնոյի հանձնումը պարբերաբար Արցախ էինք գնում, ճամփեքին ցավ ներշնչում, հույս արտաշնչում, կամ հակառակն էր՝ չգիտեմ….
Գնում-գալիս էինք, որ տեղացին իրեն մենակ չզգար, իմանար, որ իր ցավն ու հոգսը կիսող կա:
Ցավն ու դավը կշռելով գնում-գալիս էինք, մինչև Բաքվից ճամփան փակեցին, Երևանից հանձնեցին:
Ես էլ, Գայանեն էլ բավական ռեալիստ ենք երազների գիրկն ընկնելու համար, չնայած երկուսիս խոսելու ձիրքն էլ լիուլի կհերիքեր հույս «վաճառելու» համար….
Թե՛ Արցախ, թե՛ Տավուշ պետք էր-է գնալ:
Բայց դա ԲԱՎԱՐԱՐ ՉԷ:
Խնդի՛րն էլ, լուծու՛մն էլ Երևանում է:
Առաջնագիծը Երևանում է:
Իսկ մենք ծառայի ու մարտիկի նման հրամանի ենք սպասում:
Սպասում ենք օրվան, որ պիտի վերականգնենք ազատագրված Երևանում տիրոջ կեցվածքով մեր երթը:
Հրամանատարի ենք սպասում:
Ոչ թե զիլինայի հրահանգիչների և հույսի վաճառականների»: