«Հանուն Հանրապետության» կուսակցության նախագահ Արման Բաբաջանյանի գրառումը․ «Պաղեստինի պետության ճանաչումը կարող է ոչ անմիջական, անուղղակի ազդեցություն ունենալ Հայաստանի անվտանգության վրա:
Հաշվի առնելով Թել Ավիվի կոշտ հայտարարությունները և Իսրայելի լոբբիստական ուժն ու ազդեցությունը Վաշինգթոնում և այլ արևմտյան միջազգային կազմակերպություններում և երկրներում, Երևանի որոշումը կարող է անուղղակի ազդեցություն ունենալ Հայաստան-Արևմուտք հարաբերությունների վրա, այդ երկրների հետ ծավալվող ռազմավարական հարաբերությունների և այդ հարաբերություններից ածանցվող այն ծրագրերի վրա, որոնք առնչվում են Հայաստանի անվտանգությանն ու պաշտպանունակության բարձրացմանը:
Պաղեստինի պետության ճանաչումը կարող է լարվածություն առաջացնել Իսրայելի հետ հարաբերություններում, ինչը կարող է շղթայական ազդեցություն ունենալ Հայաստանի դիվանագիտական և ռազմավարական դաշինքների վրա, հատկապես արևմտյան պետությունների հետ։ Միևնույն ժամանակ, նմանօրինակ որոշումները ռազմավարական պլանավորման ենթարկելու դեպքում Հայաստանը կարող է հավասարակշռել իր դիրքավորումը՝ ապահովելով լավ հարաբերություններ ինչպես Իսրայելի, այնպես էլ Պաղեստինի՝ այսինքն արաբական և մահմեդական երկրների ու կազմակերպությունների հետ։
Հնարավոր բացասական ազդեցությունները մեղմելու համար Հայաստանը պետք է ընդգծի իր ռազմավարական կարևորությունը և փոխադարձ շահերը Իսրայելի հետ, ինչը կարող է հանգեցնել ավելի ամուր տնտեսական և անվտանգային կապերի։
ԱՄՆ-ում այս նպատակով պետք է ձևավորել ակտիվ լոբբիստական պրոհայաստանյան խումբ, որը կփորձի Հայաստանի և ԱՄՆ-ի իսրայելական հզոր լոբբիստական խմբերի հետ երկխոսության հասնել, հասկանալ և գործնականացնել փոխադարձ շահերի ոլորտները, ինչպիսիք են տեխնոլոգիան, գյուղատնտեսությունը և պաշտպանությունը: Իսրայելը պետք է համոզված լինի, որ Պաղեստինի ճանաչումը չի նշանակում, որ Հայաստանում Իսրայելի դեմ տրամադրվածություն կա:
Բացի այդ, Հայաստանի համար օգտակար կլինի ուսումնասիրել այն երկրների փորձը, որոնք ունեն նմանատիպ աշխարհաքաղաքական մարտահրավերներ և կարողացել են հաջողությամբ կարգավորել իրենց հարաբերությունները ինչպես Իսրայելի, այնպես էլ Պաղեստինի՝ այսինքն արաբական և մահմեդական երկրների հետ։ Հայաստանը կարող է օգտվել այս օրինակներից՝ իր արտաքին քաղաքականության ռազմավարությունը մշակելիս։
Հայաստանը պետք է դիրքավորվի որպես Մերձավոր Արևելքի ռեգիոնում հակամարտության խաղաղության անկողմնակալ ջատագով։ Այս դիրքավորումը կարող է օգնել Հայաստանին Մերձավոր Արևելքի հարցերում ձևավորել չեզոք և կառուցողական խաղացողի հեղինակություն, ինչը կարող է հանգեցնել ավելի ազդեցիկ դերակատարման միջազգային դիվանագիտության մեջ։
Հայաստանի այսպիսի որոշումները կարող են ուղղակի և անուղղակի ձևով ազդել՝ ուժեղացնել կամ թուլացնել Հայաստանի անվտանգությունը: Այսպիսի որոշումները և ապագայում սրանից բխող քվեարկությունները Երևանը կարող է և պետք է օգտագործի մեղմելու համար հնարավոր բացասական ազդեցությունները և նույնիսկ ուժեղացնելու Մերձավոր Արևելքի հարցերում իր աշխարհաքաղաքական դիրքը։
Երուսաղեմում հայկական բազմադարյա ժառանգությունը և Մերձավոր Արևելքում հայկական խաղաղ և ներդաշնակ ներկայությունը Հայաստանին հնարավորություն է տալիս իր ռազմավարական կարևորությունը շեշտադրելով, հավասարակշռված հարաբերություններ պահպանել և արդյունավետորեն նավարկվել այս բարդ հարցում ու բարձրացնել իր դերը միջազգային ասպարեզում»։
