Նախարարների պաշտոնների ամենահամեղ պատառները վերջում են մնացել, կենացները գնալով քաղցրանում են: Սերժ Սարգսյանն, որպես փորձառու շախմատիստ, վճռական քայլն անելուց առաջ դադար է տալիս: Սեյրան Օհանյանը և Էդվարդ Նալբանդյանն իրենց գործում ձախողվել են: Որքան էլ իշխանական քարոզիչներն ապրիլյան պատերազմը մեզ համար հաղթանակ համարեն, սակայն այն նույնիսկ ոչ-ոքի չէր: 80-ական թվականների «կառուցողական զենքերը», բանակում տիրող կոռուպցիան, գեներալների բիզնեսները, Սեյրան Օհանյանի գունագեղ ֆոտոսեսիաները բավարար են, որ նա չնշանակվի հույժ կարևոր պաշտոնին: Մեր արտաքին քաղաքականությունը գնահատելու հարկ չկա. չի կարելի գնահատել այն, ինչ գոյություն չունի: Եթե Ս. Սարգսյանը Էդվարդ Նալբանդյանին կրկին արտգործնախարար նշանակի, ուրեմն Ռուսաստանն է հրահանգել, Նալբանդյանին համարելով «իր մարդը»: Կամ էլ ԱՄՆ հաջորդ նախագահ Հիլարի Քլինթոնի համար է վերանշանակվելու, որ նա հանդիպման ժամանակ, բարի սովորույթով, Էդիկի թշերը քաշքշի: