Ծառան ցնցվում է, ստրուկը՝ խնդում,
Դահիճն է սրում սայրը սակուրի,
Մալած աքլորին տիրանն է լափում,
Ձմռան լուսինն է աչքին հավկուրի։

Սա Հայրենիքի դեմքն է փորագիր,
Թախտին զինվորն ու հիմարիկը՝ ժիր,
Պառավն է քորում իր մեռած լաշը,
Մայր հող, քո դեմքն է և այն նաղաշը։

Շան հաչոցն էլի քամին է քշում,
Գլեբն է Բորիսի մռութը քաշում,
Կայթատոնում է շնացող մի զույգ,
Նախասրահում՝ քանիսն անստույգ։

Կույրն աղոթում է, լուսինն՝ աղոտում,
Որից ցած միտքն է ամպի մի ծվեն,
Նաղաշին ով է տեսնես պաղատում,
Որ նկարներն իր սարքի ժապավեն։


Иосиф Бродский - Набросок

Холуй трясётся. Раб хохочет.
Палач свою секиру точит.
Тиран кромсает каплуна.
Сверкает зимняя луна.

Се вид Отчества, гравюра.
На лежаке - Солдат и Дура.
Старуха чешет мёртвый бок.
Се вид Отечества, лубок.

Собака лает, ветер носит.
Борис у Глеба в морду просит.
Кружатся пары на балу.
В прихожей - куча на полу.

Луна сверкает, зренье муча.
Под ней, как мозг отдельный, - туча...
Пускай Художник, паразит,
другой пейзаж изобразит.