Արդեն քանի դար է՝ կորցնում ենք մենք քեզ,

Մեր Հայաստան աշխարհ, մեր վիրավոր երազ։

Կորցնում ենք մենք քեզ, տալիս հորդաներին,

Ոհմակներին տալիս՝ ոսկի ավար որպես։
.

Պաշտպանում ենք մերթ քեզ վերջին շնչում անգամ,

Մերթ լքում ենք, թողնում ոսոխներիդ գերի։

Մի՞թե, մի՞թե իրոք անարժան ենք մենք քեզ,

Մեր Հայաստան երազ, մեր լուսավոր հրաշք։
.

Պատմությունը բնավ մեզ չդարձավ խրատ,

Եվ չդարձավ մեզ դաս պարտությունը երբեք։

Մենք ե՞րբ, մենք ե՞րբ այսպես թեթևամիտ դարձանք,

Մեր լուսեղե՛ն ոստան, մեր դասագիրք-մատյան։
.

Ինչո՞ւ, ինչո՞ւ դարձի, ինչո՞ւ խելքի չեկանք,

Երբ թշնամին ինքն է պարտադրել դա մեզ։

Ինչո՞ւ թագդ հաճախ նյութապաշտն է դրել,

Գերադասել շահն իր, քեզ թիկունքից խփել։
.

Արդեն քանի դար է՝ կորցնում ենք մենք քեզ,

Սուր են հանում քո դեմ քանի՛ անգամ արդեն,

Բայց ես այսօր պիտի ոչ թե արցունք թափեմ,

Այլ որոտամ վրեժ, այլ արձակեմ շանթեր։
.

Այլ արձակեմ շանթեր մեր եղեգան փողից։

Այլ արձակեմ շանթեր նետից մեր եռաթև։

Այլ արձակեմ շանթեր հանուն քո մեծ վաղվա,

Հանուն քո մեծ փառքի, ապագայի լուսեղ։
.

Թող քո առջև խոնարհ՝ ներում հայցենք հիմա։

Թող քո առջև ծնկենք, բայց մի՛ ներիր դու մեզ։

Դու մեր փյունիկ խոցված, մեր մարմնեղեն երազ,

Մեր երկնատուր հրաշք, մեր Հայրենիք միակ։