գլորվում է օդում, աղանդավորի հմտությամբ ծնկում յուրաքանչյուր տան առջև ու… Սպառնում է քեզ… Քեզ շահարկում են, քեզանից խոսում գրեթե բոլորը, սրճարաններում, փողոցներում, տանը, ամենուր, քանզի ինչ-որ մեկին հաճոյանալու ամենից փորձված միջոցը եղել և մնում է «հայրենասերի» պիտակ կրելը… Հավերժությունդ կարողանում են կերտել քչերը սակայն ովքեր իրենց սրտում ամեն վարկյան փայփայելով ապրեցնում են քեզ… Իջնում է իրիկունը դաշտից վերադարձող ծերունու քայլերի պես դանդաղ մթնում է օրը, լռում եմ, պատուհանից այն կողմ իրիկնային քամուց օրորվում են ծիրանենիները, կտուրներին գլորվող լուսինը մտնում է լիճը, մոտենում է «Աստծո հետ խոսելու ժամանակը», գրեթե միշտ քեզ տեսնում եմ այն պահին, երբ մտածում եմ որ գնալու այլ տեղ չունեմ… |