Սրտում դարակներ կան, որոնցից ամեն մեկում մենք պահում ենք արդեն փոշոտված մեր հուշերը:
Դրանք գլուխ են բարձրացնում գիշերը և տակնուվրա անում էջերը, որոնք քեզ թվացել է, թե դու այրել ես:
Հուշերը խոսում են, ցրտին մրսում են, հեռվում քամուց ճոճվում են, նրանք մեզ սպանում ու կենդանացնում են:
Իմ դարակի հուշերում կան ժպիտներ, կան և ժպտալու փորձեր, որոնք փորձ են մնացել:
Իմ դարակում կան անկյուններ, որտեղ ես ե'ս եմ մնացել:
Այնտեղ ես դեռ չեմ հասկացել, որ գազով լցված փուչիկները, որոնք ես փոքր ժամանակ երկինք եմ ուղարկել, վաղուց արդեն երկնքում պայթել են:
Դարակներում մնալուց հուշերը դեղնում են, մաշվում ու մոռացվում, բայց հետքերը մնում են, տանջում, կամ փրկում:
Փուչիկներ ես էլ երկինք բաց չեմ թողնում, ինձ մնում է ամուր պահել մի վերջին թել, որ սիրտս մանկությանն է կապում:

Դարակներում ամեն ինչ նույնն է, ինչպես սրտում.մենք պահում ենք էջեր, որոնց վրա արդեն գրված է: