Գոռում էր, որոտում երկինքը գորշ,
Ժայթքում էին, դղրդում լեռները ողջ,
Շանթում էին, գրոհում ռազմիկները հայ,
Յորդում էր, վարարում արիւնը բորբ:

Եւ յանկարծ լռեց… լռեց ամէն բան,
Վերջին ռազմիկի, վերջին փամփուշտով,
Լռեց անգամ երկինքը որոտան,
Ու նա ընկաւ… ընկաւ լռելեայն:

Կրակոտ աչքերը լեռներին հառած,
Փորձում էր մրմնջալ շուրթերով սառած,
Ֆիդայու երգը հոգում պարուրած,
Գնաց ձուլուելու պապերին յաղթած:

Վարդան Հովէեան