Եվ պարգև է, և անեծք ժամանակը այս,

Քանի մահն է նվաստիս արտապատկերում,

Ես չեմ ընտրում գալիքիս դրվագները խաս՝

Աղճատ է, թե անխոտոր կյանքս անցքերում։

Իմ տեսակի տաղտկալին մեռել է վաղուց,

Ում շրջանն էլ բոլորի, կմեկնի էլի,

Ինձ խաշխաշը ի՞նչ կանի՝ հարբել եմ օղուց…

Պատրանք է կամ իրական ցավն անասելի։

Թե եղել եմ հեքիաթի անսազն այլանդակ,

Հմայել են ինձ գուցե մինչև լուսաբաց,

Իմ պատկերով անհասցե մի խորաքանդակ

Գրանիտին պահ տվել, խազել են անլաց։