Գայլախազի մեջ հոգի դրեցի,
Եվ պեծին տալով տաղս գրեցի,
Թե նռնաքարի ճաքերս հաշվես,
Կարմիրն ի՞նչ գույն է, ինձ էլ կհուշես։
Հոբելիքի պես նեղանձուկ կորա,
Քե՞զ էլ է թվում, որ կոթող դարձա,
Արձանասյունիս էլ ոնց էլ հպվես,
Հուշի նման է, թե չհապավես։
Եվ սիրո պես է խանձառիս գյուտը,
Անլույս մենության պատրանքդ է սուտը,
Քեզ կրկնելով քանի շարանաս,
Ինձ էլ կրճատիր, բայց չչարանաս։