Անդառնալի է ամեն բան կյանքում, Հուշերիս տրվում, ապրում եմ մի կերպ, Շանթառաքն ի՞նչ է իմ ահել գանգում, Եթե բիբերս կամ ճաք են, կամ ծերպ։ Մնում է անհույս սերերս թվեմ, Վաղուց մահերս առաջնեկ չէին, Քանի հավքերին աներկբա թովեմ, Աշնան խանձի հետ պիտի թռչեին։ Էլ երբ անմորուք-ջահել զվռնեմ, Իմ մթնաձորում անդուռ ձմեռ է, Անկոխ ստվերս տափին չփռե՞մ, Որ ձյունաթաթախ երբեք չմեռնեմ։ |