-Աչքս դուրս գա, թե ալարեմ,
Նոր պատմուճան կհնարեմ,
Օրավարձս, թե չուշանա,
Ինձ մի շիշակ, դու էլ՝ ջանա։
Ուրբաթ արի, տար քո չուխան,
Որ գել- գազան քեզնից դողան,
Թիկնոցավոր գամփռի ահից
Բա փախս չտան, ոնց որ մահից։

Բայց մինչև ուրբաթ ցուրտը շատ զոռեց,
Իր աչք պահելուց էս գամփռը հոգնեց,
Հինգշաբթի օրով մեր քեռի քուչին
Գոզեց լենքով մեկ փիսոյի քուչին։
Կատուն էս բանը հենց որ նկատեց,
Ձևիչքն առավ ու սեկը կտրատեց,
Բեղի տակին էլ խորամանկ խնդաց,
Գամփռի գալու հետ թեական թնդաց։

-Ես էլ գիտեի պատվական շուն ես,
Բայց ոնց տեսնում եմ շեռդ էլ է պղտոր,
Էն հոտած թոխլուց չուխան էլ չունես, -
Շան գլխին ջարդեց սեղան ու աթոռ։

Շունը մազապուրծ փախավ չորեքթաթ,
Կատվի արարքից շատ էր վախեցած,
Ու էդ օրվանից ամեն ակնթարթ
Նրա ահից է միշտ զգաստ կեցած։

Երբեմն է եղել, թե ժամանակին,
Շունը շան թաթն է կորցրել վաղուց,
Հենց պատահաբար տեսնում է կատվին
Իրար է տալիս շշուկ ու զրույց։