Ես մի՜շտ քեզ փնտրել եմ ա՛յն ժամանակ,

Երբ սրտում ես եղել,

Պարանոցիդ բույրն է եղել

շուրթերիս

Ուշաթափված հիշողությունը

Եվ

Քեզ փիլիսոփայորեն սիրելուս համար

Ընտրել եմ մեռնող երեկոն:

Արցունքնե՜րս թողել եմ

Քո կայարանում՝

Ջե՜րմ, հաճելի մթնոլորտ-

Կի՜ն ես եղել, բայց անաղարտ

Եվ իմ գրկում ծնել

Հանգիստ սպանող կենսոլորտ:

Դարձել ես բանաստեղծությո՜ւն

Լցվե՜լ իմ մեջ,

Հասունացել տո՜ղ առ տող,

Խճճե՜լ ես իմ մեջ

Աշխարհի ողջ գույները՝

Քարկապել լեզուս անունդ տվող…

Թե ի՞նչ թողեցիր քեզանից հետո-

Միայն ե՛ս գիտեմ,

Միայն դո՛ւ,

Առասպել դարձար,

Կենդանի լեգենդ՝

Հազար թելերով գործած

Մի հիշողություն:

Մի գդալ մե՜ղր սև հացին քսած,

Հրդեհից ծնված մի կարո՜տ,

Ես փնտրո՜ւմ եմ քեզ,

Ես չե՛մ գտնում քեզ

Սեփական սրտիս կաթնագույնի մեջ:

Ինչպես որ եկա՜ այդպես չե՛մ գնա,

Կգնամ ծա՜նր, շա՜տ ծանր սրտով,

Գնացի՜ր, սրտիցս դո՛ւրս չեկար,

Միգուցե հեռվից

նայես անվրդով…