Երբ ինձ անմոտ երկնքում ես մտապահում, անկռինչ իմ թևարկություն,
Թեթևասահ լուսնկան ես ծամածռում հիշողության ջրափոսում,
Տարակուսած ափերիս հետ սկսում նոր, անդիմադիր սակարկություն․
Կարեկցանքիդ նոթատետրի լուսանցքներն եմ տանուլ տալիս, չեմ ափսոսում։
Հեփեստոսի նման տգեղ, մի ոտքից կաղ, նրա նման զառամ ու պապ,
Ծիծաղաշարժ, քանի արբշիռ ախորժաբույր, բուժիչ քաղցուն եմ համտեսում
Եվ ծեքծեքուն Քարիսի հետ ճոճվելով եմ սիրաբանում, իմ սև կարապ,
Խորվիրապում համաստեղի ես քո սահուն հետագիծն եմ սեպագրում։