Բևեռագիր են աղյուս, թե որմած,
Ու անբռնելի՝ առում և իմաստ,
Քարե անձուկը քանի, Ողորմած,
Թևանցելով եմ ինձ թվում նվաստ։
Խեղճ ու կրակիս ո՞վ վիհին կարգեց,
Խորատակ մութին ապա հակառակ
Լծորդիս էլի՞ աբեղա կարծեց,
Գանգիս թաթախը ՝ մտքերի վերնակ։
Բերետս հանել՝ ապաշավում եմ,
Մեղա գալով եմ փառքդ տարփողում,
Եթե անհարկի, ապա ցավում եմ,
Խանդաղատանքդ եմ այլի տրոհում ։