* * *

Ե՞րբ է գեղեցիկ լինում քո ճամփան,

Երբ ընկե՞ր ունես ճամփին ուղեկից,

Երբ հա՞րթ է,

մաքո՞ւր,

առանց ոլորա՞ն,

Եվ լռությունը չի՞ տանջում հոգի,

Երբ հեռվից մի կետ քեզ է մոտենում

դանդաղ մեծանում ու

մա՞րդ է դառնում-

բարևում, անցնո՞ւմ,

Երբ ճամփից հետքե՞րն է մաքրում գիժ քամին

ու թվում է թե այդ ճամփով անցնող

մա՞րդն ես առաջին…

Շտապում ես արագ անցնել այդ ճամփան՝

ավարտին հասնել վերջապես…

… Ճամփան գեղեցիկ լինում է միա՜յն

Երբ ճամփի վերջո՜ւմ

Քեզ սպասո՜ղ ունես…