(մանրապատումներ շարքից)

Ես չեմ թաքցնում, որ սիրե՜լ եմ քեզ,

Սիրո՜ւմ եմ, որ կսիրե՜մ քեզ…

Վերջապես լույսը բացվեց և բոլորովին էլ կարևոր չէ

Գարո՜ւն է,

Ամա՜ռ,

Աշո՜ւն,

Ձմե՜ռ…

Կարևորը, որ առավոտ է՝

Հերթական առավոտ,

Հերթական հուզումնալից պահ, երբ

Հերթական անգամ անկողնում վայելելու եմ քեզ…

Կամ կյանքն է անարդար կամ ես, որ քեզ նման հաճելի բուրմունք ունեցողը

գիշերները պահանջված չէ…

Քո հպվելը իմ շուրթերին ամեն անգամ ինձ հիշեցնում է երազանքի ցնորված համը:

Քո՝ իմ մեջ լցվելու խելագարության հասցնող կարճ ու խոստումնալից ճանապարհը հասցնում է այն գագաթնակետին, որից ոչ ոք չի ցանկանում գլորվել:

Նույնիսկ քո ցնցող-ապշեցուցիչ անունը - քեզ ըմբոխշնելուց առաջ արդեն իսկ հասցնում է այնպիսի գերլարվածության, որ ամբողջ մարմնով

ակամա զգում ես արյանդ խելագար հոսքը վերից-վար…

Քո հնարավորությունը անընդհատ լինելու

Թա՜րմ,

Պահանջվա՜ծ,

Հոտավե՜տ,

Կրքո՜տ-ցանկալի՜

թեթևացնում է տարիների բեռը - վերադարձնելով կոկոն լինելու երջանիկ ու առույգ տրամադրություն:

Դու անկողնում ի՞նչ գերբնական էներգիայի ես տիրապետում, որ կարողանում ես ոչ միայն վերացնել հոգնածությունը այլև ցրել, բաժանել հազարավոր մանր միկրոմասնիկների - սրտում բուն դրած ցանկացած կասկած…

Մարմնական հաճույք պատճառելու քո հնազանդ պահվածքը հավասարազոր է ցավազրկման այն աստիճանին, երբ մոռացության է տրվում ցանկացած աշխարհիկ ցավ, սկսած հոդացավերից, ձախ փորոքի ընդլայնման գերճնշումն ուղեկցող electrocardiographic նշաններից վերջացրած դեպի սիրտ գնացող աթերոսկլերոտիկ (atrial fibrillation) սրտամկանի հնարավոր ցանկացած ռիթմի խաթարումներով…

Վերջապես լույսը բացվեց և բոլորովին էլ կարևոր չէ

Գարո՜ւն է,

Ամա՜ռ,

Աշո՜ւն,

Ձմե՜ռ…

Կարևորը, որ առավոտ է՝ և

Ես չեմ թաքցնում, որ սիրե՜լ եմ քեզ,

Սիրո՜ւմ եմ, որ կսիրե՜մ քեզ

Իմ հոգատար,

իմ հոգսազերծ,

Իմ՝ առավոտյան սուրճի առաջին բաժակ:

Ստեփան Ումառ-Հարությունյան