Մեր հավա՜տը, որ կարող էր Սարե՜ր, ձորե՜ր, ծովե՜ր խառներ - Չքացա՜վ, Պա՜հը եկավ, որ մե՜կ մոմի Ցա՜ծր արժեք չունեցավ: Մենք «խե՜նթ» էինք, բայց խե՛ղճ չէինք- Ժա՜մը եկավ ու առավե՛լ խենթացանք, Ի՞նչ եմ խոսում, ի՞նչ խենթանալ- Մենք ավելի ճիշտ՝ Խեղճացա՜նք: Խեղճին ո՞վ է այս աշխարհում Ինչ-որ բանի՜ տեղ դնում, Խեղճին միշտ էլ տրորում են՝ Անդունդից ցած գլորում: Գլորվո՜ւմ ենք, դեռ չգիտե՜նք Որտե՞ղ պետք է կա՛նգ առնենք, Ո՞ւմ ոտքի տակ, Ո՞ւմ երախում հայտնվենք: Ս. Հարությունյան |