Արդեն քանի դար է՝ կորցնում ենք մենք քեզ,

Մեր Հայաստան աշխարհ, մեր վիրավոր երազ։

Կորցնում ենք մենք քեզ, տալիս հորդաներին,

Ոհմակներին տալիս՝ ոսկի ավար որպես։

Պաշտպանում ենք մերթ քեզ վերջին շնչում անգամ,

Մերթ լքում ենք, թողնում ոսոխներիդ գերի։

Մի՞թե, մի՞թե իրոք անարժան ենք մենք քեզ,

Մեր Հայաստան երազ, մեր լուսավոր հրաշք։

Պատմությունը բնավ մեզ չդարձավ խրատ,

Եվ չդարձավ մեզ դաս պարտությունը երբեք։

Մենք ե՞րբ, մենք ե՞րբ այսպես թեթևամիտ դարձանք,

Մեր լուսեղեն ոստան, մեր դասագիրք-մատյան։

Ինչո՞ւ, ինչո՞ւ դարձի, ինչո՞ւ խելքի չեկանք,

Երբ թշնամին ինքն է պարտադրել դա մեզ։

Ինչո՞ւ թագդ հաճախ նյութապաշտն է դրել,

Գերադասել շահն իր, քեզ թիկունքից խփել։

Արդեն քանի դար է՝ կորցնում ենք մենք քեզ,

Սուր են հանում քո դեմ քանի՛ անգամ արդեն,

Բայց ես այսօր պիտի ոչ թե արցունք թափեմ,

Այլ որոտամ վրեժ, այլ արձակեմ շանթեր։

Այլ արձակեմ շանթեր մեր եղեգան փողից։

Այլ արձակեմ շանթեր նետից մեր եռաթև։

Այլ արձակեմ շանթեր հանուն քո մեծ վաղվա,

Հանուն քո մեծ փառքի, ապագայի լուսեղ։

Թող քո առջև խոնարհ՝ ներում հայցենք հիմա։

Թող քո առջև ծնկենք, բայց մի՛ ներիր դու մեզ։

Դու մեր փյունիկ խոցված, մեր մարմնեղեն երազ,

Մեր երկնատուր հրաշք, մեր Հայրենիք միակ։