Դեռևս 1950-ական թվականներից բացահայտված Լճաշենի հնավայրը հատկապես ուշագրավ է ուշբրոնզեդարյան ամբողջական կառքերի և սայլերի օրինակներով, որոնք հայտնաբերվել են դամբարանաբլուրներից։

Լճաշենը նման կառքերի և սայլերի ամենամեծ փաստագրումն ունի մեկ հուշարձանի տարածքում։
Հայկական լեռնաշխարհում անվավոր փոխադրամիջոցների վաղագույն օրինակները հայտնի են դեռևս Ք․ա․ 5-4-րդ հազարամյակներից՝ անիվների և սայլերի կավե մանրակերտերի տեսքով։ Անվավոր փոխադրամիջոցների տարատեսակ պատկերումներ առկա են նաև Հայաստանի ժայռապատկերներում, սակայն անվավոր փոխադրամիջոցների ուղկեցությամբ կատարված թաղումներ փաստագրվում են միայն Ք․Ա 3-րդ հազարամյակի վերջերից։ Այս ժամանակաշրջանից սկսած սայլերը (հետագայում նաև կառքերը) օգտագործվում են` որպես մահացած առաջնորդի աճյունը փոխադրող հարմարանքներ։
Լճաշենում փոխադրամիջոցների կիրառությամբ թաղումները մեծ տարածում են գտել հատկապես ուշ բորնզեդարում։ Հայտնաբերված սայլերը երկանիվ, քառանիվ և ճաղավոր անիվներով են, իսկ կառքերը բաց թափքով են, պատրաստված են կաղնու փայտից և ծփիից, ունեն փորագրություններ։ Նման դիասայլերով և դիակառքերով թաղում էին հատկապես ցեղերի առաջնորդներին, որոնց հետ դամբարանում տեղադրում էին նաև հարուստ ուղեկցող նյութ, այդ թվում` սայլերն ու կառքերը, դրանց լծված կենդանիները՝ ձիերը, բազմաթիվ մետաղական փոքրիկ արձանիկներ, որոնցով հարդարում էին մահվան թափորի կենդանիներին։
Ուշբրոնզեդարի ժամանակրջանից հայտնաբերված դիասայլերի և դիակառքերի նմանատիպ 30 օրինակները Հայաստանը դարձնում են կառքերի կուտակման և զարգացման՝ տարածաշրջանի խոշորագույն կենտրոն։