Դատապարտելով երեկվա ծեծուջարդը, ուզում եմ ընդամենն ավելացնել:
Հայաստանցի-ղարաբաղցին նոր երևույթի չի, սա հանգույցն էր: Միշտ էստեղ կռիվ էի անում, թե հայ ենք, ի՞նչ կապ ունի ով որտեղից ա:
Արցախում, եղբորս ծառայության ընթացքում մի կիսածանոթի տանը լսեցինք.
- Հայաստանցիքին սիրյում չըմ - արտահայտությունը, - շարունակությունը, թե՝ աղջկաս ամեն ազգի տղի կտամ, համա հայաստանցու տամ չեմ:
Ներսս լրիվ իրար խառնվեց:
Հորս հիշեցի փայլող աչքերով Օմարից պատմելիս, նրա կորցրած ընկերներին: Ոտքը կորցրած հոպարիս: Ու ընթացքում, փորձում էի կատաղած զինվոր եղբորս խաղաղեցնել, թե սրանք չեն կարող լինել հայրենիքը, հանգի՛ստ, հանգի՛ստ: Եվ ես էի վիրավորված, և հայրս, և եղբայրս, վերջում էլ մնում էր ասեինք` աչքդ հանե՞լ են հայաստանցիք: