![](https://mamul.am/images/pics/170813/vladimir-visvocki-u72189-1.jpg)
ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ Ռուսերենից թարգմանեց՝ Սամվել Մարտիրոսյանը … Այստեղ եղևնու թաթերը ձյան տակ, Ծածուկ դողում են ձայներից անկոչ, Կախարդանքներին հլու հպատակ, Եվ վհուկների դիվային կամքով: Դու էլ ես այստեղ, դու էլ չես կարող, Քեզ հմայքներով կապել է ջադուն, Ծածկել է քեզնից երգը արարող, Ու թմբիրի մեջ պահել իր բանտում: Թեկուզ չորանա անտառն արմատից, Եվ ծաղիկներին բուքը հալածի, Առնեմ ձեռքերիս ու տանեմ պիտի, Ու թող սերը քեզ իր դուռը բացի: Թող այսօր արցունք չկաթի խոտին, Եվ թող լուսինը ամպի մեղքն առնի, Ապարանքներում, երկնքին մոտիկ, Կապույտ ծովը թող նշան տա դռնից: Եվ շաբաթվա մեջ կլինի մի օր, Եվ ժամ կլինի, հնազանդ մի թիվ, Երբ կամուրջները կքանդի բոլոր, Որ անցյալը մեզ չհետապնդի: Իսկ եթե սրտիդ ցանկությունն էր սա, Եվ գողությունը հանցանք չէր բնավ, Դղյակը, - կասենք, - շատերին հասավ, Բայց մեր խրճիթը՝ միայն մեզ մնաց: ... Այսօր քնքշանքի ժամանակը չի, Փակվել են սրտերը բռունցքի պես, Ահա որսացի գնդակն առաջին, Իսկ հաջորդը՝ թողնում եմ ձեզ: Ետ չեմ դառնալու, -մտքովս անցավ, - Ինչ թանկ էր ապրելու գինը, Մեր որդիները ինչ շուտ մեծացան, Երեկ մերն էին, այսօր՝ կրակինը: Ինձանից հետո, թեկուզ՝ ջրհեղեղ, Որոշեց մեկը ու ելավ թմբին, Բայց թե ես նրա համար եմ այստեղ, Որ իմ գնդակը նրան չխփի: Հիմա աչքերս կփակվեն անձայն, Ու հող կդառնա հողի գրկինը, Մեր որդիները ինչ շուտ մեծացան, Երեկ մերն էին, այսօր՝ կրակինը: Մեզանից հետո ո՞վ պիտի մնա, Որ սրտանց պատասխանը տա, Եվ ես ցանկացա, -դա լինի թող նա, Ում հագով սապոգներ չգտան: Ու ես ժպտացի վերջում ծայրեծայր, Ահա նա՝ քթիս տակինը, Մեր որդիները ինչ շուտ մեծացան, Երեկ մերն էին, այսօր՝ կրակինը: Լռում են սրտերն իրար ետևից, Բայց իմը գոռում է դեռ կրծքիս միջով, Թե՝ չի վերջանում ոչինչ իմ վերջով, Որ կյանքը հավերժ կտևի: Հիմա աչքերս կփակվեն անցավ, Ու հող կդառնա հողի գրկինը, Մեր որդիները ինչ շուտ մեծացան, Երեկ մերն էին, այսօր՝ կրակինը: … Հեռանում են նավերն ու կորչում են աչքից, Իսկ դու համոզված ես, թե կա վերադարձ, Որ կգան, քերծելով ալիքները՝ մեջքից, Ու մշուշը՝ մեջքից, Եվ նորից կլքեն քեզ՝ մի կես տարի անց: Բայց հավատն այս, որը թանկ է մեր սրտից, Եվ ավելին է, քան կարոտը մեր, Ձեր անուններով օրն այս կավարտի, Ձեր անուններով, Օրը, որ պիտի դառնա տարիներ: Վերադառնում են, բայց առանց նրանց, Ում սպասում էինք առաջին հերթին, Առանց ընկերոջ ու սիրած կանանց, Վկաներն ենք մենք, Վկաներն ենք մենք անշուք շքերթի: Բայց ես ուզում եմ նորից հավատալ, Որ չի կործանվի ոչինչ հենց այնպես, Եվ հրաժեշտը, որ պիտի ես տամ, Վերադարձին է ճանաչում նա մեզ: Եվ հրաժեշտը, որ պիտի ես տամ, Վերադարձին է ճանաչում նա մեզ: |