Մի սև քամի ոռնում է մահ, քշում քաղաք և հույսեր,
Արմատախիլ անում օրեր, երազները մեր վսեմ,
Ծեծկում է մութ երկինքների դարպասները անանուն,
Ու ծխնահան անում թափով, քշում տանում մինչ անհուն:

Եվ մենք ահով իրար կպած խարխափում ենք խավարում,
Եվ մեր աչքին, մեր ականջին մութն է ճայթում ու մարում,
Երկիրն առած մեր գրկի մեջ, սլանում ենք թախծալի,
Լույսի շիթեր փնտրում հույսով մարած-մեռած աստղերի:

ՎԱՍ