Հաճախ, երբ մեծ դժվարությամբ հաջողվում է դիմակազերծել ինչ-որ մեկին, մենք նրա այդ դիմակի տակ ցավոք կրկին տեսնում ենք ոչ թե նրա իրական դեմքը, այլ մյուս դիմակը…
Դիմակները կարող են շատ լինել, մեկը մեկից հաջողված, մեկը մեկից գեղեցիկ, նուրբ, շփոթեցնող, խափող, գերող… Բայց մենք շուտ չենք զգում, որ դրանք դիմակներ են, որ դրանք հաջողությամբ քողարկում են իրական դեմքը, իրական պատկերը: Զգում ենք, երբ կրկին կարողանում ենք դիմակազերծել` հանել հերթական դիմակը…Ցավոք` հերթական…
Բազմատեսք, բազմադեմ, բազմադիմակ են շուրջ բոլոր…Կեղծավորությունը, դավաճանությունը, երեսպաշտությունը, հաշվենակտությունը, քծնանքը, ագահությունը, խաբկանքն ամենուր է, ամեն տեղ…Չարությունը, սուտը, խաբեբայությունը, խարդախությունը այնքան է կուտակվել շուրջ բոլոր, որ այն սկսել է կուլ տալ, խժռել ամեն ինչ շուրջ բոլոր և կործանել ամեն ինչ:
Ցավոք, նույնիսկ հարազատների, սիրելիների, մտերիմների շրջանում…Հատկապես ցավալի է, երբ դիմակավորվում են հենց նրանք…Դա արդեն ցավ չէ, դա արդեն ողբերգություն է…
Եվ ուզես, թե չուզես, շատ դեպքերում դու դառնում ես անտարբեր և արհամարհում նմաններին…

Ռոբերտ Մելքոնյան