-Երբ սիրում և հարգում ենք մարդուն միայն փողի ու պաշտոնի համար: -Երբ շուրջ բոլոր քաղաքագետ են, քաղտեխնոլոգ, քաղաքական մեկնաբան, քաղաքական վերլուծող…Բայց երբ նրանցից շատերին լսում ես կամ գրառումները կարդում, ապա վերԼուծելդ է գալիս: -Երբ հարևան հանրապետության մայրաքաղաքում հանգստանալն ավելի էժան և հետաքրքիր է, քան Ծաղկաձորում, Ջերմուկում, Դիլիջանում… -Երբ կաթնամթերքը կաթնամթերք չի, և՛ ցուպիկաշատ է, և՛ մանրէալեցուն… -Երբ երշիկեղենի մեջ ամեն ինչ կա, բացի մսից… -Երբ նորածնին նետում են աղբանոց, կոյուղի և արտաքնոց… -Երբ շատերը թաղման են գնում գործ «դզելու», գործ կպցնելու, բամբասելու, մարդ տեսնելու, երևալու, ներկա ստանալու, քան թե ցավակցելու: -Երբ գները հաճախակի կամայական և անհիմն բարձրացվում են…Այնքան անհիմն, որ Ադամ Սմիթի, Դավիթ Ռիկարդոյի, Կարլ Մարքսի, Ալֆրեդ Մարշալի դիակները գերեզմանում զարմանքից ջղաձգվում են… -Երբ որոշումներն այնքան անմտածված, արագ, հապճեպ են կայացվում, որ ստիպված են լինում վերանայել, վերափոխել, կասեցնել, հետաձգել… -Երբ նույնիսկ սուիցիդը՝ ինքնասպանությունն է դառնում շանտաժ, բողոք, պահանջատիրություն…Հասեք, օգնեք, մի բան արեք, թե չէ նետվում եմ կամրջից…Հայավարի, հաշվարկած, գործ կպցնողի հոգեբանությամբ… -Երբ ողջ աշխարհն այդ մեքենային Գելենվագեն է ասում, իսկ մենք՝ հայերս, Յաշշշիկ…Յաշիկապաշտ սեգմենտով լեցուն... Ռոբերտ Մելքոնյան (Ֆեյսբուք) |