Իսկական «քյառթու» հայը նա է, ով. -փողոցում խնչացնում է, ձեռքերը քսում շորերին, մաքրում և հանգիստ, անվրդով նայում անցորդների զզվանքից ծռված դեմքերին… -այնպես է ծամոնը ծամում, պրոֆեսիոնալ ու եռանդով որոճում, որ կովերը նախանձից կմեռնեն… -անկախ եղանակից, մեքենայի ապակիներն իջեցնում է, հնդկա-թուրքա-արաբական կլկլոցներով «երաժշտությունը» մինչև վերջին «խազը» բարձրացնելով, զբաղվում իր հայրենակիցների երաժշտական ճաշակի «բարձրացմամբ» … -ագահաբար Զատիկին այնքան ձու է խաշում ու ներկում, որ մի 10 օր մեռնելով, ալերգիա ստանալով ուտում են… -անպայման՝ թեկուզ «տրաքած», Մերսեդես կամ որևէ Ջիպ պետք է ունենա…Նրան «պալոժ չի» ասենք համեմատաբար նոր Նիսսան «Տիդա» կամ Ռենո «Մեգան» ունենա…Դե ավելի «փոքրիկ» ավտոմեքենաների մասին էլ չասեմ… -ընկերը, հարևանը, բարեկամը մեքենան փոխում է, մեռնելով, տանջվելով ինքն էլ է անպայման փոխում…Տունը փոխի, վերանորոգի՝ ինքն էլ… ՌՈԲԵՐՏ ՄԵԼՔՈՆՅԱՆ |