Բարև ձեզ իմ շատ սիրելի համաքաղաքացիներ, Ստեփանավանցիներ ես նորից եմ իմ հայտարարության մեջ փորձել աշխատանք փնտրել հիմա նույնը անում եմ կրկին չհանձնվելով, առաջ գնալով, կյանքը իմ փոխվեց մորիցս հետո այն վատթարացավ հիմա փորձում եմ եզրեր գտնել որպեսզի ինչպես մայրս էր ասում իմ գոյությունը պահեմ, իմ կյանքը մոխիր է դարձել իսկ հիմա ես փորձում եմ այդ մոխիրը փոխեմ կյանքի բայց ինչքան էլ որ փորձեմ վերականգնել մեկ է այդ կյանքը հիվանդ է անբուժելի հիվանդությամբ որը կոչվում է կարոտ, մարդիկ ինձ շատ են առաջարկություններ անում տեղափոխվիր Երևան աշխատանք գտիր կապրես բայց ինչպես կարող եմ մորս սուրբ օջախի դուռը փակեմ ու գնամ ուրիշ տեղ կյանք գտնել ես չեմ կարող այդ մի հիշողության թելն էլ կտրեմ մորս վերաբերող իրենից ամեն ինչ մոխիր դարձավ բայց թեկուզ ես փողոցում հայտնվեմ իմ մոր սուրբ օջախը չեմ փակի տեղափոխվեմ ուրիշ տեղ ինձ համար կյանք գտնեմ եվ մորս արած դրածը ջրին գնա երբեք ես չեմ թողնի մորս արած դրածը իմ մեկ սխալ քայլով վերանա ինձանից հետո էլ իմ երեխաները պետք է ապրեն այս տանը այս տունը իմ կյանքի մի մասնիկն է, խնդրում եմ ես իմ հույսը չկորցնելով ձեզ խնդրում եմ ինձ մի աշխատանք տրամադրեք Ստեփանավան քաղաքում, ես ոչ-մի ողորմություն չեմ խնդրում ոչ-մեկից միայն աշխատանք շատ տեղեր դիմեցի բայց պատասխան չստացա, խնդրում եմ արձագանքեք։