Լիներ երազ մի ժամանակ,
Լիներ չքնաղ մի հայրենիք,
Լիներ խիզախ մի ժողովուրդ,
Լիներ հսկայ մի Հայաստան:

Նման լիներ նա Հայքին,
Ու չլիներ նա գերի,
Ունենար շատ որդիներ,
Նման լինէին մեր Դաւթին:

Այսպէս խօսում ու երազում,
Ու հուսում էին մեր պապեր,
Աղօթում էին Արարատին,
Որը վկան է այս բանին:

Անցան դարեր ու տարիներ,
Եկանք հասանք մեր օրեր,
Ու՞ր է Դաւիթը սասնայ,
Ու՞ր է երկիրը այն հսկայ:

Եւ ասացին պապերը ծեր,
Մեղմ շոյելով գլուխը մեր.
«Արդեն ժամն է պատերազմի,
Գացէ՛ք, բերէ՛ք մեր Արարատին»:

Վարդան Հովէեան