Հե՜յ ժողովուրդ, (մ) ուշքի՜ արի,

Խե՜լքդ գլո՛ւխդ հավաքիր,

Ո՞վ է տեսել, որ կապիկը

Տե՜րը դառնա քաղաքի:

Գուցե ի՞նչ-որ բան այնպես չէ

Այս քաղաքում հյուրընկալ,

(Ով հյուր եկավ մնաց հավերժ)

Ու քաղաքս դարձավ հսկա աղբաման:

Երևանը մի պատկե՜ր էր անարատ -

Վարդագույն ու կյանքով լի՛,

Հիմա ասես օտար վրձնով մի անհատ

Խզբզոց է ի ցույց դրել աշխարհին:

Ո՞ւմ ենք ընտրում, ի՞նչ ենք ընտրում,

Չի՛ հասկացվում հավատա,

Աղբի միջից լավագույն ա՞ղբ…

Արժանի՞ ենք մենք սրան…