-1-

Մի դրա՜խտ էր մեր անցյալը՝

Ես Ադա՜մը, իսկ դո՛ւ Եվա՜ն նրբակիրթ,

…Ասե՜մ, հե՜շտ էր լուռ մնալը՝

Դեմքս հպած ծնկներիդ:

Քո մեջ «Ե՜ս» -ն էր իմ հրդեհվել,

Ի՛մ մեջ այրվո՜ւմ էր քո «Գո» -ն,

Ասես թե մեզ հավերժ հյո՜ւր էր

Պրոմեթև՜սը կրակագող:

Չքնաղ ծունկդ կի՜րք էր բուրում-

Իմ ծնկները դողացնում,

Կո՜ւրծքդ էր - այրող զույգ արևներ

Ձեռքերիս մեջ փողփողում:

Ես քո մարմնի ստրո՜ւկն էի,

Դու՝ իմ լեզվի ստրկուհին

Օրե՜ր էին, անցնո՜ւմ էին՝

Երկու գերի՝ ա՜յր ու կին:

-2-

Մեղավո՜ր չեմ, որ արդեն

Ա՜չքս չունի սրություն,

Տարիների բեռից խամրե՜լ,

Բայց հիշո՜ւմ է պատկերներն այն սրբագույն…

Դու էլ հոգնե՜լ - առաջվա պես առո՛ւյգ չես,

Սպասումներդ՝ խոհանոցի՜ց-պատուհան,

Իսկ հիշո՞ւմ ես թե ինչպե՜ս

Մենք չունեինք սպասումների ժամանակ:

Կյանքը փոխվեց միանգամից՝

Ե՛ս եմ խոսում, իսկ դու լո՜ւռ ես անսովոր,

… Այն ժամանակ վտարվեցինք դրախտից -

Հիմա կյանքից դո՜ւրս ենք մղվում օ՜ր առ օր:

Ծերանո՜ւմ են մեր օրերը

Ու մեզ նմա՜ն ծնում օրե՜ր նորելուկ,

Ծիծաղո՜ւմ ենք՝ ամեն մեծ Բա՜ն

Համարո՜ւմ ենք Մե՜ծ մանրուք:

-3-

Կհիշե՞ք արդյոք դուք ինձ գալիքում,

Ես դա չգիտե՜մ, չե՜մ էլ իմանա,

Չէ՞ որ ամե՜ն ինչ անցնում է կյանքում՝

Անդա՜րձ հեռանում ժամերի նման:

Շատ զգո՜ւյշ ենք խոսում մենք օրվա մասին,

Ասում ենք «անցա՜վ» այլ ո՛չ «մահացավ»,

Ուզում եմ օ՜րս այնքա՜ն երկարի,

Որ ես չտեսնե՜մ վախճանը նրա:

Ամե՜ն բացվող օր ի՜նչ-որ մի օրվա

Յո՜թն է, քառսո՜ւնքը կամ մահվան տարին,

Ամեն օր տեսնում ենք աչքերը մահվան

Եվ դիմանո՜ւմ այդ վշտին ու ցավին:

Կյանքի հետ երբե՜ք կատակ չե՛ն անում,

Ես կատակեցի՜ կյանքի հետ դաժան,

… Կհիշե՞ք արդյոք դուք ինձ գալիքում,

Ես դա չգիտե՜մ, չե՜մ էլ իմանա: