* * *

Ինձ մո՜տ մնացի՝

այսինքն քեզ հետ

և մենակություն բնավ չզգացի:

Հետո հասկացա-

Ինչքա՜ն լավն եմ ես, երբ դու կողքս ես

…կամ էլ հոգուս մեջ:

Քայլվա՜ծքդ..

քայլվածք չէր մի սովորական՝

սլա՜ցք էր դեպի վեր,

սլա՜ցք էր հախուռն

և չդիմացավ հողը ոտքիդ տակ՝

այրվեց - ինչպես որ արյո՜ւնն է այրվում

գարնան երակում:

Ո՜ւշ էր, հեռացա՜ր,

մենակ մնացի ամբողջ աշխարհին անտարբեր:

Ես ինձ հե՜տ էի, ես մենա՜կ չէի՝

Ե՜ս էի … և զո՜ւյգ տենչանքի թևեր: