Երեկո՜ էր՝

մի կե՜ս արև, կե՜ս լուսին,

ասե՜ս մութը կացի՛նն առել

մասնատո՜ւմ էր պարզ լույսին:

Օ՜րն էր մեռնում-

իր մատներո՜վ կառչած լույսի փեշերից,

թափվո՜ւմ էին անձրև կոչված

արցունքները երկնքից:

Օրը ասես մի անցո՜րդ էր

թափառական մտքերով,

ու կաղալով հեռանո՜ւմ էր

իր ետևից սպասումները քարշ տալով:

… Այս օրն էլ էր ավելանո՜ւմ

անցյալի բյուր օրերին,

ի՞նչ իմանաս

ինչքա՜ն հույս ու ինչքա՜ն հավատ

կմնան լո՛կ աղոթքներում-

կքարանա՜ն շուրթերին…

07.08.23 Երևան