Քամին հանկարծ չգազազի՜

ոտքդ գրկած շորիդ փեշը

չբարձրացնի՜,

Աստված չանի՛

սիրտս խանդից տեղից դո՜ւրս գա

խելագարվի:

Արևն հանկարծ այնպես չանի՜

որ անարատ կուրծքդ

այրվի:

Անձրևն հանկարծ չհեղեղի՜

իր տակն առնի - սանրվածքդ

ապականի:

Աստված չանի՜, որ լուսինն իր աղոտ լույսո՜վ

մարմնիդ լուսնի քող հագցնի՜,

խավարեցնի՜,

ա՛չքս փակի,

մի՛տքս խառնի,

որ տարի՜քս ձեռքս ու ոտքս դողդողացնի-

… մեջս ծնվի մի հառա՜չ

վայրի կարո՜տ,

լուսնահաչ…