Քամին հանկարծ չգազազի՜ ոտքդ գրկած շորիդ փեշը չբարձրացնի՜, Աստված չանի՛ սիրտս խանդից տեղից դո՜ւրս գա խելագարվի: Արևն հանկարծ այնպես չանի՜ որ անարատ կուրծքդ այրվի: Անձրևն հանկարծ չհեղեղի՜ իր տակն առնի - սանրվածքդ ապականի: Աստված չանի՜, որ լուսինն իր աղոտ լույսո՜վ մարմնիդ լուսնի քող հագցնի՜, խավարեցնի՜, ա՛չքս փակի, մի՛տքս խառնի, որ տարի՜քս ձեռքս ու ոտքս դողդողացնի- … մեջս ծնվի մի հառա՜չ վայրի կարո՜տ, լուսնահաչ… |