Իոսիֆ Բրոդսկի

Անանցողիկ կռիվ,
Ոգորումը հավերժ ։
Անուրջներում խռիվ
Անհողմություն ստերջ։
Էլ թող ոչինչ ունայն
Տակնուվրա չանի
Վերհուշները անձայն։
Մոխրագույնը գիշեր,
Լռության մեջ՝ հուշեր,
Թռչուններ կան ծավի
Աղոտի մեջ ցավի։

Ոգորում ու լուսին,
Գրոհ դիմալույսին,
Մեզ հուշում են անճիգ
Փամփուշտներով արճիճ,
Թե կա անմահություն,
Մահից անդին, անթույն։
․․․Մենք ապրել ենք ուզում,
Տևել վերջին հույզում։

Թողություն մեզ տվեք
Կամ մեզ կրքոտ թվեք,
Այս աշխարհը խանդակ
Համարեցինք անջանք։
Սրտեր ջարդ ու փշուր,
Ձիերի պես անուր,
Հրձիգներին թիրախ,
Դարձանք էլ անուրախ։

Հուշեք․․․ այնտեղ․․․ նրանց․․․
Էլ քնահար չանեն,
Երազներից բացի
Չկա ոչինչ անանց։
Ոչինչ, թե որ ասենք,
Չհաղթեցինք էլի,
Նաև ոչինչ որ մենք
Տուն չդարձանք․․․ թերի։

փոխադրությունն իմն է

Иосиф Бродский

И вечный бой...
И вечный бой.
Покой нам только снится.
И пусть ничто
не потревожит сны.
Седая ночь,
и дремлющие птицы
качаются от синей тишины.

И вечный бой.
Атаки на рассвете.
И пули,
разучившиеся петь,
кричали нам,
что есть еще Бессмертье...
... А мы хотели просто уцелеть.

Простите нас.
Мы до конца кипели,
и мир воспринимали,
как бруствер.
Сердца рвались,
метались и храпели,
как лошади,
попав под артобстрел.

...Скажите... там...
чтоб больше не будили.
Пускай ничто
не потревожит сны.
...Что из того,
что мы не победили,
что из того,
что не вернулись мы?..